پژواک فریاد بیداری عاشورا سال 61 ق. چهارده قرن است که بر تمام فضای مادّی و معنوی زندگی شیعه طنین‌انداز است. با این باور که «کُلُّ یُومٍ عاشورا وَ کُلُّ ارضٍ کربلا»
بازتاب امواجی که از تالاب قتلگاه طف آغاز شد، هر روز با گستره‌ای عظیم‌تر و دایره‌اي وسیع‌تر تمام گیتی را به هیجان آورده و خون سیّد و سالار شهیدان هر روز پررنگ‌تر و گرم‌تر در رگ‌هاي انسان‌هاي تشنة حقیقت جریان مي‌یابد و روح پرتلاطم انسان‌هاي آزاده و عدالت‌طلب را سیراب مي‌کند. امروز شیعه با نگاهی سرخ به آن واقعه عظیم به هیجان آمده و فضای زندگی را بر مستکبران و ستمگران عالم تیره و تار کرده است.

همه چیز از یك دعوت ساده شروع شد. در سال ششم هجری قمری، پیامبر اكرم(ص)، امپراتوران «ایران» و «روم» را مخاطب خویش ساخت و با اعزام چند پیك به دربار امپراتوران ایران و روم آنان را به پذیرش اسلام دعوت نمود.

عبدالله بن خدافه سهمی قریشی، نامه ممهور به مُهر رسول خدا(ص) را در سادگی تمام و با سرعت به دربار خسرو پرویز ساسانی می‌رساند. پادشاه ساسانی،مست از باده قدرت، تكیه زده بر اریكه امپراتوری، نامه را می‌گشاید:
«از محمّد فرستاده خدا به بزرگ زمامدار ایران.
درود بر آن كسی كه حقیقت را بجوید و هدایت را پیرو باشد و به خداوند و رسولش ایمان آورد و گواهی دهد كه محمّد(ص) بنده و فرستاده اوست. من تو را به سوی خدا می‌خوانم. من فرستاده خداوند بر همگان هستم تا آنان را بیم دهم و حجّت را بر كافران تمام كنم. اسلام بیاور تا در امان باشی و اگر از اسلام روی‌گردان شوی، گناه مردم مجوس بر گردن توست.»1

«هنگامي كه قائم(ع) برمي‌خيزد، مردم را بار ديگر به اسلام فرا مي‌خواند و آنها را به سوي امري كه آثار آن از بين رفته است و بيشتر جامعه از آن منحرف شده‌اند، هدايت مي‌كند. قائم از آن رو «مهدي» ناميده مي‌شود كه به سوي امري كه دچار انحراف شده است، هدايت مي‌كند و به اين دليل، به او قائم گفته مي‌شود كه براي اقامة حق برمي‌خيزد.»

«اي‌ مردم‌! خداوند، نبوّت‌ را در ميان‌ ما قرار داد و ما را بر خلق‌ خويش‌ برگزيد و مقدّم‌ داشت‌ و كتاب‌ و وحي‌ خود را بر ما فرو فرستاد. به‌ خدا قسم‌ كه‌ هر كس‌ چيزي‌ از حقّ‌ ما كم‌ گذارد، خداوند در دنيا و آخرت‌ از حقّ‌ او بكاهد و هيچ‌ دولتي‌ ضدّ ما نباشد؛ مگر اينكه‌ عاقبت‌ از آنِ ما باشد».

ام خالد عبدی، بانویی است كه استاندار عراق، یوسف بن عمرو به سبب عقیده شیعی و پیروی از زید بن علی بن الحسین علیه السلام در كوفه، دست او را قطع كرد. وی در راه عقیده و عبادت خویش، استواری و پای‌ بندی قاطعی داشت و در بیان معارف دین و ابراز عشق و ارادت به خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله برابر مخالفان، هیچ كوتاهی و مسامحه ‌ای روا نمی ‌داشت.(10)

حضرت مهدى (علیه السّلام) قیام نمى کند تا زمانى که نفس زکیّه به شهادت مى رسد. پس هنگامى که نفس زکیه کشته شد، اهل آسمان وزمین، بر قاتلان او خشم ناک مى شوند. در این هنگام است که مردم، گِرد مهدى (علیه السّلام) جمع مى شوند، و او را همانند عروسى که شب زفاف به سوى خانه ى شوهر مى برند، براى حکومت مى آورند.

زمانى كه حضرت حجة(عج) ظهور كند به عدالت حكم مى كند و كسى نمى تواند به دیگرى جور و ستم روا دارد و راه ها به وسیله او امن مى گردد زمین بركاتش را براى استفاده مردم خارج مى كند و امور را به دست اهلش مى سپارد و هیچ دینى غیر از اسلام باقى نمى ماند و همه به اسلام گرایش پیدا مى كنند.

نبرد قرقيسيا
همان‌گونه كه پيش‌تر نيز گفتيم: قرقيسيا نام منطقه‌اي واقع در «دمشق» است و در روايات بسياري درباره نبرد بزرگي كه در آخرالزّمان در اين منطقه اتّفاق مي‌افتد سخن گفته شده است. از آنجا كه برخي عالمان و محقّقان در سال‌هاي اخير تلاش‌هايي را براي انطباق نبرد قرقيسيا بر نبرد آرمگدون ـ كه از نظر ما عقيده‌اي خرافي است و در جهت سودجويي‌هاي مادّي و سياسي صهيونيسم به كار گرفته مي‌شود ـ سامان داده‌اند و اين، صهيونيسم را در رسيدن به اهداف شوم خود ياريگر است، نگارنده بر آن شده است ثابت كند كه آرمگدون افزون بر خرافي، ساختگي و توطئه‌آميز بودن، به لحاظ نشانه‌هايي كه صهيونيست‌ها براي آن برشمرده‌اند ـ چه نشانه‌هاي پيش از وقوع و چه نشانه‌هاي پس از آن ـ نيز به هيچ وجه با نبرد قرقيسيا يكسان نيست و اين دو نبرد هرگز اين هماني ندارند.

پراکندگی شیعیان را در شصت سال پایانی دوران حضور تا آغاز غیبت صغری از شواهد و قرائن تاریخی که حتی در احادیث فقهی نیز فراوان به چشم می‌خورد بروشنی می‌توان دریافت. این پراکندگی منجر به تشکیل یک سیستم وکالتی منجر شد. این سیستم با تعیین وکلا از طرف ائمه شکل می‌گرفت و با ارتباطی که بین امام و وکلای وی ـ بویژه درشکل مکاتبه‌ای ـ به وجود می‌آمد، سعی می‌شد تا راهنمایی های لازم از نظر دینی و سیاسی ارایه شود و این حرکت سابقه داری بود که امام عسکری علیه السلام نیز در دوران حیات خود به آن نظر داشت و در توسعه و استفاده از آن می‌کوشید.

پيامبران از نظر اصول اعتقادي و همچنين منشأ پيامبري‌شان با هم هيچ‌گونه تفاوتي نداشته‌اند؛ بلكه اختلاف آنان، در احكامي بوده كه بنابر مقتضيّات زمان و رشد فكري بشر در هر زمان، بيان كرده‌اند و به همين دليل، هر پيامبري كه پس از پيامبر قبلي مبعوث شد، احكام و دستورهاي پيشرفته‌تري كه مناسب شرايط اجتماعي انسان‌هاي آن دوران بود، اعلام نموده است و چون بشر دائماً در حال پيشرفت بوده و هست، بنابراين احكام و دستورهاي پيامبران بعدي متناسب با احوال مردمان آن عصر بوده و طبيعتاً كامل‌تر از اديان گذشتة خود است.